Γεια σας, φίλοι των αφηγήσεων.

Καθώς πλησιάζει η απελευθέρωση του Πάικ στα μανιασμένα ύδατα, με τον Scathlocke σκεφτήκαμε πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να ασχοληθούμε με ένα θέμα που προκύπτει συχνά με τις αφηγήσεις —τις βιογραφίες Ηρώων. Επειδή οι βιογραφίες αποτελούν ένα από τα βασικά εργαλεία μας για να αφηγηθούμε την ιστορία ενός Ήρωα, σκεφτήκαμε πως θα ήταν χρήσιμο να αναφερθούμε στο τι ακριβώς είναι και γιατί τις φτιάχνουμε, αλλά και να εξηγήσουμε τη διαδικασία χρησιμοποιώντας τον αγαπημένο Τιτάνα του Βυθού, τον Νότιλους. 

Ας ξεκινήσουμε με την πιο σύντομη έκδοση, με την οποία είναι εξοικειωμένοι οι περισσότεροι παίκτες, την περιγραφή στην εφαρμογή, ή τη «σύντομη βιογραφία» όπως τη λέμε εμείς.

Σύντομη βιογραφία

Πρόκειται για μια σύντομη παράγραφο με πληροφορίες που περιγράφουν τον Ήρωα και μιας και αυτή είναι η μόνη αφηγηματική περιγραφή που παραμένει στην εφαρμογή, σκοπός της είναι να σας παροτρύνει να επιλέξετε τον συγκεκριμένο Ήρωα στο παιχνίδι, γοητευμένοι από την ιστορία και το παρελθόν του.

Μέχρι πρόσφατα, οι πληροφορίες στην εφαρμογή ήταν μπερδεμένες, όσον αφορά την έκταση και το θέμα τους. Μερικές μάλιστα δεν ήταν βιογραφίες, αλλά μικρά διηγήματα. Άλλες ήταν πολύ σύντομες και άλλες πολύ μεγάλες και έτσι χανόταν η ουσία του Ήρωα. Γενικά, η όλη εμπειρία ήταν εντελώς απρόβλεπτη και έτσι παραμελούσαμε και αδικούσαμε κάποιους Ήρωες. Γι’ αυτόν τον λόγο τον Νοέμβριο αποφασίσαμε να τυποποιήσουμε τις βιογραφίες Ηρώων εντός της εφαρμογής.

Στην ιδανική τους μορφή, οι βιογραφίες πρέπει να διαβάζονται γρήγορα, περίπου σε όσο χρόνο απαιτείται για να μπείτε σε ουρά αναμονής για ένα παιχνίδι. Για να το καταφέρουμε αυτό, τις κάνουμε μικρές, ιδανικά μεταξύ 80 και 100 λέξεων. Αυτό αντιστοιχεί σε περίπου τέσσερις προτάσεις. Μια καλή σύντομη βιογραφία πρέπει να καλύπτει ποιος είναι ο Ήρωας στον κόσμο της Γης των Ρούνων, από πού προέρχεται και ποια είναι η προσωπικότητά του, προσπαθώντας να αποφεύγουμε την άμεση επανάληψη των λέξεων στον τίτλο του.

Όσοι από εσάς έχετε βασικούς Ήρωες που είχαν απίστευτη πληθώρα βιογραφικών πληροφοριών, μπορεί να έχετε αρχίσει να θυμώνετε τώρα. Όταν προσθέσαμε στην εφαρμογή τις νέες, τυποποιημένες, σύντομες βιογραφίες το φθινόπωρο , δεχτήκαμε παράπονα επειδή είχαμε διαγράψει πληροφορίες από την ιστορία κάποιων Ηρώων. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, αυτά τα στοιχεία δεν είχαν αφαιρεθεί από την ιστορία του κάθε Ήρωα αλλά είχαν μεταφερθεί για πιο κατάλληλη χρήση στη σελίδα του, στο Σύμπαν. Ευτυχώς, τον Φεβρουάριο καταφέραμε να προσθέσουμε το κουμπί Μάθετε περισσότερα στην εφαρμογή, που διευκολύνει την εμφάνιση αυτών των πληροφοριών και μας φέρνει στην επόμενη έκδοση της ιστορίας ενός Ήρωα…

Πλήρης βιογραφία

Αυτό το αφηγηματικό κείμενο πρέπει να συνοψίζει την ιστορία του Ήρωα και πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή στον κόσμο της Γης των Ρούνων. Αν και είναι μεγαλύτερο από μια σύντομη βιογραφία, προτιμούμε να το κρατάμε σύντομο και ιδανικά κάτω από 600 λέξεις. Όταν η ιστορία ενός Ήρωα είναι κάπως σύνθετη, αυξάνουμε την έκταση κατά περίπου εκατό λέξεις.

Τώρα, ίσως θα αναρωτιέστε, «Γιατί πρέπει να υπάρχει περιορισμός λέξεων;». (Ή, όπως το λέω εγώ, ένα σαφώς ενδεδειγμένο δημιουργικό όριο). Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί πως το να μην έχουμε όριο λέξεων, θα ήταν φοβερό και θα μπορούσαμε να πούμε περισσότερα για έναν Ήρωα, ωστόσο υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι για τους οποίους κρατάμε σύντομες τις βιογραφίες.

Πρώτον, η πλήρης βιογραφία έχει σκοπό να τονίσει σημαντικά γεγονότα στη ζωή του Ήρωα. Η λέξη-κλειδί εδώ είναι «να τονίσει». Κι εμάς μας αρέσει πολύ να αφηγούμαστε μια ολόκληρη ιστορία… άλλο ιστορία όμως και άλλο βιογραφικό κείμενο. Για μένα, είναι όπως η διαφορά ανάμεσα σε ένα βιβλίο ιστορίας και ένα ιστορικό μυθιστόρημα: Το βιβλίο ιστορίας είναι ενημερωτικό και ενδιαφέρον σε μικρές δόσεις, αλλά εγώ θα προτιμούσα να βυθιστώ σε μια ιστορία όπου ο χαρακτήρας ζει και αναπνέει ελεύθερα. Τα γεγονότα που αναφέρονται στην πλήρη βιογραφία ενός Ήρωα πρέπει να είναι αυτά που αποδείχθηκαν ότι διαμόρφωσαν τον σημερινό του χαρακτήρα και τυχόν σχέσεις με άλλους Ήρωες ή περιοχές που αναφέρονται θα πρέπει να είναι σημαντικές. Ο τρόπος παρουσίασης όλων αυτών θα πρέπει να κάνει τον αναγνώστη να θέλει να μάθει περισσότερα, κατά προτίμηση με τη μορφή μιας ιστορίας.

Ο δεύτερος λόγος που επιμένουμε στον περιορισμό του αριθμού λέξεων και ίσως και ο λόγος που απολαμβάνω να γράφω πλήρεις βιογραφίες είναι ότι η μικρή έκταση αναγκάζει τον συγγραφέα να είναι ακριβής με την τέχνη του. Όταν αναγκάζεσαι να μετράς κάθε λέξη, αυτή πρέπει να μετράει. Η σύνταξη της βιογραφίας ενός Ήρωα αποτελεί μια εξαιρετική άσκηση στον εντοπισμό των σημαντικών στοιχείων του χαρακτήρα του και στην εύρεση των σωστών λέξεων για να μεταδοθούν αυτά αποτελεσματικά στον αναγνώστη.

Θέλουμε η πλήρης βιογραφία να είναι ακριβής, σχετικά με τη συνολική εμπειρία της ζωής ενός Ήρωα. Για να το πετύχουμε αυτό, μπορεί να ενημερώσουμε κάποια βιογραφία με πρόσθετες πληροφορίες, αφού αφηγηθούμε μια σημαντική ιστορία, όπως κάναμε πρόσφατα με τον Υασούο και τη Ρίβεν αφού ολοκληρώθηκε το «Εξομολογήσεις μιας Σπασμένης Λεπίδας». Και οι δύο Ήρωες βρίσκονται πλέον σε διαφορετικά σημεία του ταξιδιού τους και πιστεύουμε πως είναι σημαντικό να το αποτυπώνουμε αυτό και στις βιογραφίες τους.

Πώς φαίνονται όμως όλα αυτά σε πρακτικό επίπεδο; Ας ρίξουμε μια ματιά σε έναν Ήρωα που μας επιφύλασσε μια ενδιαφέρουσα πρόκληση.

Το δίλημμα με τον Νότιλους

Πριν τον Νοέμβριο, ο Νότιλους ήταν ένας χαρακτήρας με τον οποίο δεν είχαμε ασχοληθεί ιδιαίτερα σε επίπεδο αφήγησης. Όντας παλιότερος Ήρωας, οι πληροφορίες για αυτόν στην εφαρμογή δεν ήταν εντελώς αντιφατικές με τον κόσμο της Γης των Ρούνων ή με αυτές άλλων Ηρώων, αλλά δεν ήταν και ιδιαίτερα αναλυτικές. Αυτό το γεγονός έβαζε τον Νότιλους στην κατηγορία «όχι προτεραιότητα, αλλά θα τον επεξεργαστούμε αν χρειαστεί».

Καθώς η Ομάδα Ηρώων άρχισε να εργάζεται πάνω στην ιδέα που έγινε ο Πάικ, αναγνωρίσαμε την ανάγκη να εξετάσουμε καλύτερα τον Τιτάνα του Βυθού. Ο Πάικ εξελισσόταν σε έναν Ήρωα του Μπίλτζγουοτερ που είχε αναγκαστεί να ξεκινήσει το ταξίδι του με κίνητρο την προδοσία και στη συνέχεια είχε δεχθεί την επιρροή μιας ανατριχιαστικής δύναμης. Οι πληροφορίες που είχαν στη διάθεσή τους οι παίκτες για τον Νότιλους μπορεί να ήταν επαρκείς μερικούς μήνες πριν, αλλά πλέον δεν έφταναν. Ξέραμε πως αφηγηματικά θα έπρεπε να ασχοληθούμε ξανά με τον Νότιλους να εμβαθύνουμε σε αυτόν, σε συνάρτηση με την ανάπτυξη του Πάικ.

Οι συγγραφείς και οι συντάκτες λατρεύουν τις ερωτήσεις και μια ερώτηση που μας κάνει να συζητάμε συνεχώς είναι το «γιατί;». Για τον Νότιλους, η ερώτηση ήταν «Γιατί είναι έτσι; Ποια ήταν η δύναμη που τον άγγιξε; Από πού είχε έρθει; Και γιατί τον σπρώχνει συνέχεια προς τα εμπρός;».

Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι που τους αρέσουν οι ιστορίες και η ανάπτυξη χαρακτήρων, τα παιδιά που δουλεύουν στις αφηγήσεις έχουν πολλές προσωπικές απόψεις για τους Ήρωες του League και αναπτύσσουν πολλές θεωρίες σχετικά με το «τι θα μπορούσε να γίνει». Αυτός ο υγιής εσωτερικός διάλογος μας βοηθάει να βρούμε τις τρύπες στη λογική μας, πριν τη δημοσιοποιήσουμε. Στις ερωτήσεις που αφορούσαν τον Νότιλους προέκυψαν διάφορες πιθανές εξηγήσεις και αξιοποιήσαμε αυτή την ευκαιρία για να εξετάσουμε την πιθανότητα σύνδεσης με τη Ναγκακεμπούρος, όπως είχε προταθεί. Αυτή η επιλογή θα κατάφερνε όχι μόνο να προσθέσει μια απόσταση μεταξύ αυτού του χαρακτήρα και του Πάικ, αλλά θα ανέλυε περισσότερο και την υποστηρικτική λειτουργία του Νότιλους εντός παιχνιδιού.

Δυστυχώς, από τις περίπου 140 βιογραφίες που ενημερώσαμε τότε, η αλλαγή στον Νότιλους ήταν αυτή με την οποία διαφώνησαν περισσότερο οι παίκτες. Συγκεκριμένα, το γεγονός ότι ο Νότιλους εργαζόταν για τον θεό της Ιλλαόη, τον έκανε να μη μοιάζει με αυτόνομο Ήρωα. Επειδή θέλαμε να βρούμε κάτι που θα έβγαζε μεγαλύτερο νόημα για τον Νότιλους στη μυθολογία, υποβαθμίσαμε ένα στοιχείο που οι παίκτες αγαπούσαν πολύ σε αυτόν.

Αντιμετωπίζοντας την πρόκληση του Νότιλους, με τον Scathlocke ακροβατούσαμε στα όρια μιας πολύ έντονης αυτο-αμφισβήτησης. Ο Νότιλους ήταν ένας Ήρωας που είχε δημιουργηθεί πολύ καιρό πριν οι δυο μας αρχίσουμε να δουλεύουμε στη Riot. Όσο κι αν εμείς στην αφήγηση ενθουσιαζόμαστε με την προοπτική δημιουργίας χαρακτήρων και κόσμων από τα υλικά της φαντασίας μας, η ίδια η τέχνη της συγγραφής αποτελεί συχνά μια άσκηση στην ταπεινότητα. Με κάθε επιμέλεια στην οποία υποβάλλεται ένα προσχέδιο, σου αποκαλύπτεται και κάτι που δεν ήξερες για την ιστορία σου ή που δεν κατάφερες να βγάλεις προς τα έξω.

Έτσι, ξεκινήσαμε από εκεί. Τι άλλο δεν ξέραμε γι’ αυτόν τον αρματωμένο Γολιάθ; Αφού εξετάσαμε μερικές επιλογές για το πώς θα το προσεγγίζαμε, επικοινωνήσαμε με όσους περισσότερους παίκτες του Νότιλους μπορούσαμε και τους απευθύναμε αυτή την ερώτηση στα φόρουμ συζήτησης, ελπίζοντας να βρούμε απαντήσεις. (Παρότι αυτά τα σχόλια τα συγκεντρώσαμε από ένα συγκεκριμένο κανάλι, αναζητούμε συνεχώς καλύτερους τρόπους για να κατανοήσουμε τις σκέψεις των παικτών απ’ όλον τον κόσμο. Εάν θέλετε να μας πείτε την άποψή σας για τις αποφάσεις μας, επικοινωνήστε μαζί μας στην ενότητα των σχολίων αυτού του άρθρου).

Στην αρχή οι δημοσιεύσεις έρχονταν αργά, αλλά στη συνέχεια εξελίχθηκαν σε χείμαρρο. Με περισσότερες από χίλιες δημοσιεύσεις, που κάλυψαν πενήντα σελίδες στα φόρουμ συζήτησης, οι παίκτες του Νότιλους μας έκαναν κανονική διάλεξη, σχετικά με τη σημασία αυτού του Ήρωα για εκείνους. Ένα από τα πράγματα που με ενθουσιάζουν όταν γράφω για το League, είναι το μεγάλο πάθος που υπάρχει για αυτούς τους χαρακτήρες και τον κόσμο τους. (Αυτό επίσης μου προκαλεί τρελό άγχος όταν το γράψιμό μου έρχεται αντιμέτωπο με αυτό το πάθος!)

Έτσι, διάβασα τις δημοσιεύσεις. Όλες τους. Και ήταν καταπληκτικές.

Ο Νότιλους δεν ήταν μόνο ο αρματωμένος όγκος του. Ήταν μια χαμένη ψυχή που την παρέσυρε προς τα κάτω το σκοτάδι, αλλά και μια ψυχή που συνέχιζε να επιμένει, ό,τι και αν συνέβαινε. Ήταν η ενσάρκωση του τρόμου από τον οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις, του βάρους που δεν μπορείς να ξεφορτωθείς και της θέλησης να επιβιώσεις, ακόμη και κάτω από την πιο έντονη πίεση. Στην άγκυρά του και τη μοναχική περιπλάνησή του στον βυθό της θάλασσας βρίσκονταν υπέροχες μεταφορές για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης. Μέσα απ’ όλα αυτά, ακόμη και μετά την προδοσία του, ο Νότιλους δεν ήταν κακός. Μέσα στη στολή κατάδυσης βρισκόταν ακόμη μια ανθρώπινη ψυχή.

Σχεδιάσαμε ξανά τη σύντομη βιογραφία του Νότιλους (έχει ανέβει στο PBE). Κι αφού αφιερώσατε χρόνο και διαβάσατε αυτό το άρθρο για τις βιογραφίες Ηρώων του League, ρίξτε και μια πρώτη ματιά στην πλήρη βιογραφία του Νότιλους, του Τιτάνα του Βυθού.

Για να καταλάβει κανείς τον θρύλο του Νότιλους, πρέπει πρώτα να μάθει ποιος ήταν ο άνθρωπος. Ακόμη και οι πιο υπερβολικές ιστορίες που ακούγονται στα καπηλειά συμφωνούν: κάποτε ήταν άνθρωπος.

Αν και τα κύματα έχουν σβήσει πλέον το όνομα που του έδωσαν οι γονείς του, οι περισσότεροι θυμούνται ότι ο Νότιλους δεν ήταν ένας απλός ναύτης, αλλά ένας εξαιρετικός δύτης. Στα ανοιχτά του νοτιότερου άκρου των Νησιών της Γαλάζιας Φλόγας, βρίσκεται ένα νεκροταφείο πλοίων, τα οποία φημολογείται ότι χάθηκαν ενώ αναζητούσαν μια ευλογημένη χώρα, με την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να αγοράσουν την αθανασία με τα πλούτη που μετέφεραν. Όταν ο καιρός είναι καλός, τα αμπάρια τους λαμποκοπούν και γνέφουν προκλητικά από τον βυθό της θάλασσας. Οι δύτες ήταν σε μεγάλη ζήτηση εκείνον τον καιρό, αλλά κανείς τους δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον γεροδεμένο Νότιλους, ο οποίος έφτανε στον βυθό της θάλασσας με το βάρος και την ταχύτητα μιας άγκυρας.

Με τα πελώρια πνευμόνια του, τα οποία μπορούσαν να φουσκώσουν με αέρα τα πανιά μιας γαλέρας, ο Νότιλους προτιμούσε να βουτάει χωρίς σκάφανδρο. Παρόλο που πάντα κατάφερνε να φέρει στην επιφάνεια μπόλικο χρυσάφι και κοσμήματα, δεν ζητούσε ποτέ επιπλέον αμοιβή. Το μόνο που ζητούσε από τους καπετάνιους, ήταν να πετάξουν ένα νόμισμα στη θάλασσα για να ευχαριστήσουν και να εξευμενίσουν τον ωκεανό. Προφανώς και ήταν προληπτικός, αλλά δεν ήταν λίγοι οι ναύτες που έριχναν στον ωκεανό τέτοια τάματα για να εξασφαλίσουν ότι θα επιστρέψουν σώοι στα σπίτια τους.

Μετά από χρόνια καταδύσεων, ο εύκολα προσπελάσιμος αυτός θησαυρός κόντευε να εξαντληθεί, μέχρι που μια μέρα ο Νότιλους και το υπόλοιπο πλήρωμα έμαθαν ότι κάποιος είχε εξαγοράσει το πλοίο τους, μαζί με τις συμβάσεις εργασίας τους.

Ο ουρανός ήταν κατακόκκινος τη μέρα που ο νέος καπετάνιος πάτησε το πόδι του στο κατάστρωμα του πλοίου. Καταγόταν από ένα μακρινό λιμάνι και είχε φέρει μαζί του από εκεί ένα τεράστιο σκάφανδρο από σίδερο και μπρούτζο. Στράφηκε αμέσως στον Νότιλους. Για την ακρίβεια, ο λόγος που είχε αγοράσει το πλοίο και το πλήρωμα ήταν ο Νότιλους. Ήταν ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή ότι ο καπετάνιος ενδιαφερόταν σε βαθμό εμμονής μόνο για ένα συγκεκριμένο ναυάγιο, το οποίο ήταν μονίμως τυλιγμένο στο σκοτάδι ακόμα και όταν ο ήλιος έλαμπε. Το σκάφανδρο ήταν πολύ πιο ανθεκτικό στην πίεση του ωκεανού από οποιοδήποτε ανθρώπινο σώμα. Ένας έμπειρος δύτης θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει για να μείνει στον βυθό περισσότερη ώρα και να ανασύρει τους θησαυρούς που έκρυβε το αφύσικο εκείνο σκοτάδι.

Το πλήρωμα συζήτησε το θέμα και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οποιαδήποτε δουλειά ήταν καλύτερη από το να πεθάνουν της πείνας. Έτσι, ο Νότιλους βρέθηκε ξαφνικά σφραγισμένος σε ένα μεταλλικό σκάφανδρο που έκανε το ξύλινο κατάστρωμα να λυγίζει και να διαμαρτύρεται από το βάρος. Όταν συνειδητοποίησε ότι δεν είχαν ούτε ένα νόμισμα για να προσφέρουν στον ωκεανό, άρχισε να πανικοβάλλεται. Ο ξενόφερτος καπετάνιος γέλασε κοροϊδευτικά με τη δεισιδαιμονία του Νότιλους, καθώς το πλήρωμα τον κατέβαζε στον βυθό. Διαβεβαίωσε το πλήρωμα πως, ό,τι και αν ήταν αυτό που έκρυβε η Κυρά με τα Γένια στον βυθό της θάλασσας, θα τους έκανε πλουσιότερους από όσο είχαν ονειρευτεί. Όταν θα επέστρεφε ο Νότιλους στην επιφάνεια, θα είχαν αρκετό χρυσάφι για να κάνουν την ανόητη θυσία τους.

Καθώς ο Νότιλους πλησίαζε στον βυθό, το φως του ήλιου άρχισε να ξεθωριάζει και ένα πέπλο σιωπής κάλυψε τα πάντα γύρω του. Το μόνο που μπορούσε να ακούσει μέσα από το σκάφανδρό του ήταν η ίδια του η ανάσα. Τότε κάτι ορθώθηκε από τον βυθό και τον άρπαξε. Άρχισε να τον τραβάει προς τα κάτω και, για πρώτη φορά στη ζωή του, ο Νότιλους ένιωσε αγνό, ατόφιο φόβο να πνίγει την καρδιά του. Ήταν φανερό ότι αυτό που αναζητούσε ο νέος καπετάνιος δεν ήταν τα αμύθητα πλούτη των ναυαγίων, αλλά κάποια σκοτεινή, απόκρυφη δύναμη που κοιμόταν στα βάθη του ωκεανού.

Ο Νότιλους άρπαξε με δύναμη την αλυσίδα της άγκυρας, το μοναδικό πράγμα που τον συνέδεε ακόμα με τον κόσμο της επιφάνειας, και άρχισε να ανεβαίνει, ενώ το μυστηριώδες πλάσμα συνέχισε να τον τραβάει επίμονα προς τα κάτω. Όμως το βάρος ήταν πολύ μεγάλο. Τη στιγμή που ετοιμαζόταν να βγάλει το μεταλλικό του γάντι στην επιφάνεια, η αλυσίδα έσπασε. Ο Νότιλους ούρλιαξε από τον τρόμο του, αλλά κανείς δεν μπορούσε να τον ακούσει μέσα από το σκάφανδρο. Βυθίστηκε και πάλι στα κατάμαυρα νερά, κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά του τη σπασμένη άγκυρα του πλοίου. Μαύρα πλοκάμια τον τύλιξαν και τον τράβηξαν στο βυθό. Ο Νότιλους δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να βλέπει ανήμπορος την επιφάνεια να απομακρύνεται. Μετά, όλα σκοτείνιασαν.

Όταν ο Νότιλους συνήλθε, βρισκόταν ακόμα στον πυθμένα του ωκεανού. Αλλά δεν ήταν πια ο ίδιος. Το σκοτάδι δεν μπορούσε να τον βλάψει, πλέον. Το πελώριο σιδερένιο σκάφανδρο είχε γίνει ένα κέλυφος που τον προστάτευε, κρύβοντας στο εσωτερικό του τον ανίερο δεσμό που είχε δημιουργήσει η αρχέγονη εκείνη δύναμη με την ανθρώπινη ψυχή του. Παγιδευμένος στα ανήλιαγα βάθη του ωκεανού, μόνο μία ανάμνηση είχε μείνει χαραγμένη στο μυαλό του: η υπόσχεση που ο νέος καπετάνιος δεν τήρησε ποτέ.

Ο Νότιλους ορκίστηκε, εκείνη τη στιγμή, ότι όλοι θα πλήρωναν πλέον το χρέος τους στον ωκεανό. Θα το φρόντιζε ο ίδιος.

Με αυτή τη σκέψη να του δίνει δύναμη, ο Νότιλους τράβηξε αργά και βασανιστικά προς την ακτή. Όταν όμως έφτασε στο Μπίλτζγουοτερ διαπίστωσε ότι είχαν περάσει χρόνια ολόκληρα από τότε που χάθηκε και κανείς δεν γνώριζε τι είχαν απογίνει ο καπετάνιος και το πλήρωμα του πλοίου. Δεν είχε ζωή που θα μπορούσε να συνεχίσει, ενώ η μοίρα του είχε στερήσει και τη χαρά της εκδίκησης. Μην έχοντας άλλη επιλογή, επέστρεψε στη θάλασσα και από τότε ξεσπάει τον θυμό του στους άπληστους καπετάνιους, ξεκοιλιάζοντας τα πλοία τους με την πελώρια άγκυρά του.

Μερικές φορές, ενώ αφήνει τα κύματα να τον παρασύρουν από το ένα σημείο στο άλλο, ανεβαίνουν στην επιφάνεια αναμνήσεις του ανθρώπου που ήταν κάποτε… Όμως, παρά τις προσπάθειές του, ο άνδρας που ήταν κάποτε ο Νότιλους παραμένει πνιγμένος στα σκοτεινά νερά λίγο κάτω από την επιφάνεια.

Με έκταση περίπου 715 λέξεις, η βιογραφία είναι λίγο μεγαλύτερη απ’ ό,τι θα θέλαμε, αλλά με όσα πέρασε αυτός ο τύπος, σκεφτήκαμε πως θα ήταν καλό να προσφέρουμε περισσότερες πληροφορίες. Όσων το μάτι κόβει, θα προσέξετε ότι υπάρχουν μερικές προτάσεις που θα μπορούσαμε να είχαμε αφαιρέσει, για να φτάσουμε πιο κοντά στις 600 λέξεις. Αλλά επειδή και σ’ εμένα και στον Scathlocke αρέσουν τα μυστικά, τις έχουμε αφήσει στο κείμενο για κάποιους… λόγους.

Όταν κάνουμε βλακεία

Μερικές φορές, ακόμη και με τόση έρευνα, εσωτερικό διάλογο και επιμέλεια, δεν πετυχαίνουμε τον στόχο μας με κάποιον Ήρωα. Οι προθέσεις μας είναι καλές, αλλά και εγώ, και ο Scathlocke, και όλο το προσωπικό της αφήγησης παραμένουμε άνθρωποι (εγώ δηλαδή σίγουρα, τώρα με τον λογικό και επιμελή εγκέφαλο του Scathlocke, έχω τις αμφιβολίες μου…)

Αν πιστεύετε ότι έχουμε κάνει κάποια βλακεία, πείτε το μας και, το σημαντικότερο, πείτε μας και τον λόγο. Η ενημέρωση της βιογραφίας της Κάρμα αποτελεί ένα καλό παράδειγμα αυτής της διαδικασίας. Παρουσιάσαμε μια βιογραφία που δεν τα πήγε τόσο καλά όσο περιμέναμε και οι λεπτομερείς σημειώσεις και συζητήσεις που ακολούθησαν ήταν εύστοχες και εξαιρετικά χρήσιμες. Μπορεί να μην απαντάμε σε κάθε δημοσίευση ή εποικοδομητική κριτική, αλλά αλήθεια τις διαβάζουμε.

Και εάν αναρωτιέστε γιατί δεν έχουμε δείξει την αγάπη μας στον δικό σας Ήρωα τελευταία, πιθανότατα τον έχουμε υπόψη μας και εξετάζουμε πότε θα τον ενημερώσουμε (γκουχ, γκουχ, Σοράκα!). Στην ενημέρωση ορισμένων Ηρώων είναι καλύτερο να τη συγχρονίζουμε όταν σκοπεύουμε ήδη να ασχοληθούμε με μια συγκεκριμένη φατρία (ναι, για σένα λέμε, Κάρμα…).

Έχετε άλλες απορίες για την αφήγηση ή εργαλεία ή διαδικασίες για τις οποίες έχετε απορίες; Πείτε μας στα σχόλια παρακάτω.